Ben jij het ook niet stilletjesaan beu om almaar mee
te moeten draaien zonder er ooit wat van te snappen?
____________________________________________________________________________________________
Laten we eerlijk zijn. Wat stellen we als mensheid nu eigenlijk echt voor? Al bij al wordt je hier geboren, je gaat braaf naar school en leert alles van buiten waarvan men zegt dat het belangrijk is, je gaat ergens werken omdat dat zo hoort zegt men, je trouwt, krijgt kinderen, wordt oud en ziek en op een goeie dag ga je weer de pijp uit. Tof! Ik bedoel maar..
Toegegeven, we hebben vele mooie spullen en denken alles onder controle te hebben, maar vindt je ook niet dat het allemaal wel ietsje meer zou mogen zijn? Ik vond namelijk jaren geleden dus van wel. Ik snapte er net als jij nu ook helemaal niks meer van. Ik vond gewoon geen bevrediging meer in de standaard antwoorden. Wat was de zin van het leven? Wat doe ik hier? Waarom moeten we dood? Wie beslist wat er gebeurt? Enz.. Deze vragen tolden maar door mijn arme hoofd zonder antwoord te krijgen. Gek werd ik ervan!
Voor het eerst in mijn leven zag ik alles erg somber in en leek de toekomst hopeloos en het leven zinloos. Het was een schril contrast met de levenslust en vertrouwen in de toekomst van mijn jeugd. Want ik wilde veel. Héél veel, maar besefte plots dat dat nu eenmaal niet kon. Ik wist dat dit ernstig was en niet zomaar een dipje. Het was pure existentiële angst en een enorm groot levensbedreigend probleem. Ik begaf me naar de gevaarlijke rand van de waanzin (en de maatschappij), waar je twee mogelijkheden hebt: of je valt er over en je verliest definitief je verstand, of erger nog: je leven! Of je doet er effectief iets mee dat je leven weer zin geeft. Die jou weer zin geeft. Ik koos voor de tweede optie en begon een lange zoektocht